Tú intenta.(Spróbuj.)

Spróbuj...
Pokochać słońce w pełnym blasku,
gdy oczy zasłania mrok.
Spróbuj... 
Pokochać radość w pełnym świetle,
gdy duszę zalewa czerń.
Spróbuj...
Pokochać tęczę w pełni barw,
gdy cienie smugami się kładą. 
Spróbuj...
Ja próbuję, każdego dnia,na nowo,
pokochać piękno które jeszcze zostało. 

To, co daje nam życie...

To, co daje nam życie,
to odbiera nam czas,
ale czy naprawdę musimy 
godzić się z rzeczywistością,
która idzie przed siebie,
przechodząc obok nas?
Nie jest ważne, jak mało mamy,
bo wszystkie drogi naszego świata
nie przemierzamy z pustymi rękami.
Cały bagaż różnych doświadczeń,
jaki łaskawie zostawia nam czas,
jest zawsze razem z nami. 

El silencio y el grito.(Cisza i krzyk.)

Głośny krzyk kruszy szkło,
głucha cisza kruszy serce,
a tak mało trzeba słów,
by wyrazić jak najwięcej.
Cisza i krzyk, przeciwieństwa dwa,
a każde z nich swoją siłę ma... 

Głośny krzyk rani uszy,
głucha cisza rani serce,
a wystarczy mówić szeptem,
by usłyszeć jak najwięcej.
Cisza i krzyk, przeciwieństwa dwa,
a każde z nich swoją siłę ma... 

Concierto por la naturaleza.(Koncert dla natury.)

Pod gołym niebem,
na łące nietkniętej kosą 
kapela świerszczy koncerty daje. 
Muzycy, ukryci w zieleni,
na instrumentach głośno grają 
miłosną pieśń dla natury,
kołysankę dla dnia i dla słońca. 
Ptasie solówki do wtóru
uwielbieniem dla wolności brzmią,
a wielka orkiestra nieustannie
swój repertuar wciąż gra i gra. 

Prado de primavera.( Wiosenna łąka.)

Kwitnąca łąka, morze zieleni,
wciąż pełna życia i barw,
tak piękna w skromności i prostocie...
Tęczowy wachlarz emocji natury...
Tu znajdziesz ich tak wiele...
Ogień, pasję, namiętność, miłość
w czerwieni delikatnych maków...
Głęboką nadzieję w modrych bławatkach...
Słoneczną radość w żółtych jaskrach...
Szczerość, niewinność i prawdę 
w białych płatkach rumianków...
Mistycyzm duchowości w fioletach łubinów... 
Bo natura nie potrzebuje słów,
żeby powiedzieć, że jest, że kocha,że wierzy... 

Sigue lloviendo.(Ciągle pada.)

Ciągle pada...
Zapłakane deszczem szyby
kroplami deszczu lśnią.
Ciągle pada...
Ciemność panoszy się wszędzie,
gwiazdy poszły spać.
Ciągle pada...
Na rozmokniętej wodą ziemi
suchego skrawka miejsca brak.
 Ciągle pada...
A ja czekam w ciszy na to,
aż spłynie cały ten smutek i żal. 

Kruchość fascynacji.

Zauroczenie traci swój urok,
fascynacja traci swą świeżość,
jak wiosna kiedy przekwitną drzewa,
jak maj, gdy obsypią się bzy,
brązowe plamy wolnej agonii
między liśćmi zostawiając po sobie.
 Zauroczenie traci swój blask, 
jak słońce poza chmurami.
Fascynacja traci swą siłę,
jak światło latarni we mgle,
ledwo widoczne błyski uczucia
rozpraszając w nocnej ciemności.