najtrudniejszą lekcję w szkole zwanej życiem:
Nosić słońce na twarzy,
Bez względu na pogodę w sercu,
Bez skargi przyjmować cierpienie,
Nie tkwić w pół kroku w przeszłości,
Nie czuć lęku przed nieznanym jutrem!
Rozumiem jak to jest karmić się chwilą,
Co gorzko smakuje łzami
I upaść na samo dno( jakiś czas temu)
Rozumiem jak boli
noc ciemna, samotna, gdy powieka
przytula chłodne koszmary.
I rozumiem jak to jest krzyczeć w bezsilności
W niepoliczonym świetle,
W niepoliczonym mroku.
Zdołałam nadzieją dogonić moment,
Który zdawał się oddalać bez końca
I rozumiem że najtrudniej opanować
Własne wnętrze
Żeby się nie dać zagryźć zwątpieniu
I nie zawrócić z wybranej ścieżki
Lecz wciąż odrabiam
najpoważniejszą lekcję w szkole zwanej życiem:
Nosić słońce na twarzy,
Bez względu na pogodę w sercu,
Bez skargi przyjmować cierpienie,
Nie tkwić w pół kroku w przeszłości,
Nie czuć lęku przed nieznanym jutrem!
© A.K.
And I'm doing
the most difficult lesson in a school called life:
Wear the sun on your face,
Take all suffering without complaints,
Do not be stuck in half a step in the past,
Do not feel fear of an unknown tomorrow!
I understand what it is like to feed on the moment,
Which has a taste of bitter tears
And drop to the bottom (some time ago)
I understand how it hurts
Dark night, lonely when eyelids
Hugs cold nightmares.
And I understand what it's like to scream in powerlessness
In uncounted light,
In uncounted darkness.
I managed to catch up with the hope,
Which seemed to go away without the end
And I understand that it's the hardest to be master
Of your own inside
Not to let youself being nibble on by doubt
And do not turn back from the chosen path
But I still do my homework
the most serious lesson in a school called life:
Wear the sun on your face,
Regardless of the weather in my heart,
Take all suffering without complaints,
Do not be stuck in half a step in the past,
Do not feel fear of an unknown tomorrow!
© A.K.
