Jest taki klucz...

Jest takie oko,
co ogląda rzeczywistość,  
której nie można zobaczyć...
Wiara...
Bez niej błądzisz,
jak nocą we mgle...
Jest taki klucz,  
co wszystkie serca
dla ciebie otwiera...
Dobroć... 
Bez niej dusze
drzwi zamykają swe...

Como las estrellas.(Jak gwiazdy.)

Wszystko ma swój kres,
wszystko ma swój czas,
świat będzie trwał dalej,
choć nie będzie już nas.
Ludzie jak miliardy gwiazd,
jedni się rodzą,  drudzy umierają,
szczęśliwym trafem w kosmosie
ich drogi się przecinają.
Wszystko ma swój koniec,
wszystko swą porę ma,
świat będzie trwał dalej,

choć nie będzie już nas.

La vida es una lucha.(Życie jest walką.)

Życie nie jest poezją
z samymi pięknymi słowami,
to nie romantyczny wiersz,
jednym tchem recytowany.
To proza, historia, opowiadanie...
To bitwa uczuć,
to walka z sumieniem,
to nasz byt i sens istnienia,
codziennie po kawałku

od nowa zapisywany...

Los recuerdos como flores.(Wspomnienia jak kwiaty.)

Mijają chwile, dni, lata...
Zapominasz niby wszystko,
co kiedyś dawniej było...
Lecz wspomnienia są
jak letnie kwiaty,
wsunięte  między kartki książki...
Uczucia z nimi związane
ożywają nawet po wielu latach,
kiedy pewnego dnia
zaczynasz czytać je sercem...

Como los elementos.(Jak żywioły.)

Uczucia wirują w nas,  
jak wściekłe tornada,
nie ma dnia bez zawrotu głowy,
tak łatwo jest nam
w skrajności razem popadać.
Ale miłość wszystko pokona, 
gdy utuli nas w swych ramionach...
Uczucia kotłują się w nas,
jak spieniona rzeka,
nie ma dnia bez powodzi,
tak łatwo jest nam
w skrajności razem uciekać.  
Ale miłość wszystko pokona,  
gdy utuli nas w swych ramionach...

Las palabras en el viento.(Słowa na wiatr.)

Miało być i nie jest...
Zapomniane już obietnice...
Słowa wyplute na wiatr  
błąkają się wszędzie,
najwidoczniej nikt z nas
nie był ich wart...
miało się stać i nie wyszło...
Rozmyte codziennością złudzenia... 
Słowa puszczone na wiatr  
błąkają się wszędzie,
najwidoczniej nikt z nas
nie był ich wart...

Para el alma.(Dla duszy.)

Jak strumienie,  zwierzęta i rośliny
łakną życiodajnej wody,
świeżej wilgoci spragnione,
dusze także potrzebują deszczu...
Kropli nadziei i wiary,
kropli sensu istnienia...
Kiedy ich całkiem zabraknie,
jak kwiat bez wilgoci,
więdnie i kruszy się,
schnie i umiera dusza
w żywym jeszcze ciele...