Mi verano.( Moje lato.)

Moje lato ma suknię
z płatków słonecznika utkaną,
na skroniach ma wianek
z powojów, malw i nasturcji.

Moje lato ma smak
świeżych, dojrzałych poziomek,
aromatycznych jak pokusa,
z przyjemnością zjadanych.

Moje lato ma zapach 
kolorowych różanych ogrodów,
gdzie jak bywa w miłości,
radość łączy się z bólem. 

O cierpieniu.

Bo kiedy cierpi
bliska nam osoba,
serce z żalu pęka.
Jej słone łzy zmywają
wszelkie kolory tego świata
i ginie wesoła tęcza.
Bo kiedy cierpi
bliska nam osoba,
jej wszystkie słowa
każdy dźwięk zagłuszają,
a oczy przepełnione smutkiem,
jak magnes wzrok przyciągają.

Uchwycić wieczność.

W kołowrotku zakręconych dni
coraz szybciej kręcisz się.
Po drodze bezpowrotnie tracisz
tyle biegnących obok chwil.
Czas powiedzieć sobie dość,
zwolnić szalony ten bieg. 
Zatrzymaj się... Zobacz więcej...
W kropli wody, w ziarenkach piasku
spróbuj wieczność uchwycić.
Może własnie na taki moment
czekałeś całe swoje życie... 

Dopóki...

Dopóki wierzysz,
wszystko jest możliwe...
Nie kiedyś tam,
lecz tu i teraz. 
Dopóki pragniesz,
wszystko jest możliwe...
Tu i teraz, nie kiedyś
tobie dzieje się.
Dopóki walczysz,
wszystko jest możliwe...
Tu, teraz, zawsze... 
Wygrasz, bo chcesz... 

Allá del horizonte de tiempo.(Za horyzontem czasu.)

Szklane witraże wspomnień,  
w ołowianych  ramach pamięci
zdobią otwarte okna duszy.
Ciemne wachlarze tajemnic,
w sercu szeroko rozłożone,
chronią ziarenka prawdy.
Wolne motyle myśli,
na  niby łąkach umysłu,
lecą z wiatrem inspiracji.
Kolorowe miraze snów,
niebo łączy się z ziemią,
za horyzontem czasu... 

Pytania.

Pytasz mnie słońce moje,
czy ja za tobą tęsknię...
Nawet nie wiesz, jak bardzo...
Bez ciebie blada jest noc,
bez ciebie pusty jest dzień,
snuje się z kąta w kąt,
bez celu i bez sensu,
samotność dokucza mi.
Pytasz mnie słońce moje,
czy ja ciebie kocham ...
Nawet nie wiesz, jak bardzo ...
Bez ciebie pusta dusza,
bez ciebie smutne serce,
snuje się z kąta w kąt,
bez celu i bez sensu,
samotność dokucza mi.

Zagubiony anioł.

Biedny, skulony,

z poszarpanymi skrzydłami,

siedzi w kącie

mój zagubiony anioł,

nieśmiało wodząc oczami.

W milczeniu znosi

egzystencji cierpienie,

rozmyślając , jak bolesne

jest grzechu istnienie.

Wzniósł głowę ku górze,

gorzką prawdę oznajmiając,

jak niewiele dobroci

ludzie w sobie dzisiaj mają,

zamiast żyć w szczerości,

różne maski przywdziewają.

Zadrżał na koniec,

smutnym odkryciem poruszony,

podparłszy brodę ramieniem,

usnął, wędrówką znużony.