Poema sobre la lluvia.

Chłód... Skostniałe uczucia...
Przemoknięte smutkiem serca
łkają razem z deszczem.
Muzyka...Na strunach szyb...
W takt melancholii grana,
do bólu sensualna.
Krople?Łzy?Wszędzie...
Tęsknota nieznośnie doskwiera,
duszy brak słońca.
Pada... Wiatr...Pustka...
Cisza chmur, echo myśli,
sentymentalną nutą rozkołysanych. 

La Rueda del Tiempo.

Szarość dnia, aksamit nocy,
szybki bieg małych chwil, 
na ścieżkach życia
czas kołem się toczy.

Radość młodości, starości smutek,
uśmiech i łzy splecione,
na przemian się kładą,
pajęczą nicią snute.

Gwiazdy, planety rodzą się, umierają,
ludzie też najpierw są,
a potem nagle znikają,
czas kołem toczy się... 

Wierzyłam...

Spijałam każde słowo z twych ust,
jak kojący pragnienie napój,
wierząc, że mówisz mi prawdę,
napawałam się ich melodią,
jaj najpiękniej brzmiącą muzyką,
ufając ,że z serca płynie.

Liczyłam każdą z chwil naszych,
jak skarby te najcenniejsze,
wierząc, że wartość mają,
a ty to wszystko zostawiłeś,
jak jakieś zużyte rzeczy,
poświęcając je dla niej.

La verdad es necesaria.

Prawda czasem jest przykra,
często bolesna i trudna,
lecz bywa też i tak,
że jest po prostu nudna.

Prawda czasem jest smutna,
lecz bywa też niesamowita,
o cel i przyczynę zawsze
wszystkich i wszędzie pyta.

Prawda czasem jest szalona,
niekiedy powala na kolana,
lecz potrzebna jest po to,
żeby mrok kłamstwa pokonać. 

Na progu wiosny.

Wiosenna radość jak wiosenne słońce,
ciepłem się w sercu rozlewa.
Śnieżyczki, krokusy i przebiśniegi
nowe życie w ogrody  tchną,
na progu coraz ładniejszej wiosny. 
Szare bazie na wierzbie 
już dawno o niej marzą,
jeszcze chwila, jeszcze moment
i znów zazielenią się drzewa,
a między liśćmi siedząc,
jakiś ptak na gałęzi
wesołą nutę zaśpiewa. 

Porque el amor es un loco.

Wtulić się w ciebie to mało,
dotykać cię- jeszcze mniej,
móc czuć cię cała sobą,
oto czego dziś pragnę,
oto czego dziś chcę.

Bo miłość jest szalona,
czasem robi tyle głupstw,
czasem żyje marzeniami,
nadzieję wielką mając,
że spełnią się teraz i tu.

Los sueños nocturnos.

Jest głęboka, ciemna noc.
Gdzieś daleko za taflą szkła,
pod wielkim czarnym abażurem
księżycowa żarówka tworzy nastrój
swym delikatnym, przytłumionym światłem.
Niesione dźwiękami idealnej ciszy,
prowadzone przez drogowskazy gwiazd,
zebrane myśli, marzenia i sny,
przemierzając bezkresne przestrzenie,
razem ku  przeznaczeniu mkną...
Aż znajdą to jedyne miejsce,
gdzie mieści się spełnienia ląd.