Te echo de menos.

Ja tęsknię, ja czekam,
ja wzdycham, ja marzę.
Kolejny dzień bez ciebie
coraz szybciej mi umyka
w kołowrotku codzienności zdarzeń.
Ja myślę, ja ufam,
ja wierzę, ja śnię,
a posucha naszych spotkań,
oboje tak bardzo dręcząca,
już wkrótce się skończy.

Inicio del otoño.

Jesień wcale nie musi być nudna,
 jesień wcale nie musi być smutna,
tylko dobrze dookoła rozejrzyj się
i sam się przekonaj, że jest piękna i kolorowa.
Bo mistrzyni ciepłych barw jesień,
najszerszą ich paletę
ku naszej niemałej radości
do nas ze sobą niesie.
A całość powstałego obrazu
złotawym blaskiem słońca,
kończącego swoją dzienną wędrówkę
po swojemu subtelnie podkreśla...

El odio

Nienawiść w słowach,
nienawiść w czynach
i w taki oto sposób
krwawy konflikt się zaczyna.
Zero szacunku, zero tolerancji,
żadnego zrozumienia, łagodności, akceptacji,
nic więcej tylko wrogość,
nic więcej tylko przemoc.
Brutalność w czynach,
brutalność w słowach,
za jedynie słuszne racje
ciągle zabić jest gotowa.

Gloomy night.

Wet, cold and windy,
gloomy autumn night,
with no shining moon,
with no shining stars.
Only darkness and clouds,
gathering up high above.
Shadows among the trees,
rain whispering in the air,
touching the mind and the soul
with depressing note
of longing, sorrow and sadness.
 Gloomy autumn night,
just making the body
more willing to fall asleep.

Caminar bajo la lluvia

W paskudny wrześniowy dzień spacer,
tylko ja rześki chłód,
wiatr, chmury i deszcz.
Nie dbam o to, że moknę,
twarz pod kapturem schowana,
w cichej refleksji pogrążona.
Potrzebuję tej chwili samotności,
takiej podróży wgłąb siebie,
żeby od wszystkich problemów,
tych małych i tych dużych
raz na dobre się zdystansować.
A kiedy wrócę do domu,
dobrej herbaty sobie zaparzę.
Delektując się każdym jej łykiem,
poczuję jak na nowo
wstępuje we mnie życie.

El rompecabezas.

Życie jest zagadką...
Nieodgadnioną, niepisaną, niepoznaną,
w najgębszych czeluściach, zakamarkach
zawsze przed nami schowaną.
Życie jest sztuką,
napisaną dla nas wszystkich,
gra pozorów, wyborów i ról,
ucieczką od własnych myśli.
Życie jest muzyką,
tylko przez nas graną,
nutami doswiadczeń, uczuć
na pięciolini serca zapisanej.

El aguacero

Zadymiło się niebo chmur kłębami
przez wiatr niespokojny przywianymi.
A potem świat zastygł w ciszy,
jakby na coś czekając.
I nagle, tak znienacka...
Śiewa ulewa w monotonnym rytmie
melancholijno- nostalgiczna nutę.
Ciężkie krople coraz rzęsiściej
jedna za druga padają,
szumem strug wody
melodię układając spokojną,
najpierw forte, następnie piano
aż zupełnie zamilkły,
całe w kałużach skąpane.